Gek 2.0

Dat ik mijzelf “gek” noem, terwijl deze term bij de meesten van mijn psychiatrische medemensen enorme weerstand oproept, baseer ik op een strategie van het “stigma management”, de “strategy of acknowledgement, referring to openly addressing one's stigma”, hetgeen de vooroordelen van de ander meteen blootlegt en in het ideale geval ook direct bespreekbaar maakt. Wie wegloopt, als ik te kennen geef “gek” te zijn, verdient het ook niet, dat ik aan hem of haar nog enige aandacht schenk. Ikzelf ben ervan overtuigd, dat “wij” de term “gek” juist zouden moeten omarmen, als een soort Geuzennaam. In dat opzicht ben ik dan ook altijd een aanhanger geweest van de zogeheten “Mad Pride”-beweging. Ik ben wie ik ben en “gek”-zijn maakt daar een belangrijk deel vanuit, maar ik schaam me er niet voor, wie ik ben, dus omarm ik de kwalificatie “gek” en probeer ik de negatieve connotaties van de term te pareren door de term al vanaf het begin van de communicatie ter discussie te stellen...